Nie da się być ciągłym samolubem

Można zdyscyplinować swój umysł choć jest to poświęcanie gdyż trzeba na pewien czas zaniedbać inne rzeczy. Ale podobne odkrycie, chociaż wymagać będzie ciężkiej pracy z jego strony, nie zniechęci człowieka, którego umysł jest jego hobby. Ponieważ takie odkrycie samo w sobie jest częścią materiału, z którego musi zbudować sobie życie. Jeśli ktoś ma zamiar wymienić wszystko, co ma, na swój własny spokój, godność i szczęście, musi zatrudnić do tego nawet własne porażki. Musi na nie spojrzeć jak na zjawiska wywołane przez ten mózg w tym pudełku i pogodnie zabrać się za powstrzymanie powtórzeń takich sytuacji w przyszłości. Wszystko, co mu się przytrafia, sukces czy stagnacja, będzie jedynie zwiększać jego zainteresowanie zawartością tego pudełka. Jakbym was słyszał: „I będzie z niego wspaniały, wyrośnięty egotysta!” Myślę, że będzie tym dobrym rodzajem egotysty. Przeciętny człowiek nie jest nawet w połowie wystarczającym egotystą. Jeśli egotyzm oznacza niesamowite zainteresowanie sobą samym, egotyzm jest absolutnie niezbędny do efektywnego życia. Nie ma od tego ucieczki. Ale jeśli egotyzm oznacza samolubność, poważny czeladnik rzemiosła życia codziennego nie będzie egotystą dłużej niż przez rok. Po roku będzie miał dosyć dowodów na niedorzeczność egotyzmu. Samolubność jest ważna w naszym życiu ale nie najważniejsza, trzeba ją posiadać ale tylko sytuacjach które tego wymagają nie da się być non stop zagorzałym samolubem.  Człowiek jako istota myśląca i czująca nie da rady patrzeć tylko na siebie i swoje dogodności.