Umysł i ciało w sztuce życia

Całe życie przyszło nam spędzić w maszynie ludzkiej, który jest jednym ze sposobów kontaku ze światem. Kiedy mówię my, oznacza to naszą wewnętrzną duszę, tę sferę instynktów, to tajemnicze coś co nosimy w środku. A kiedy mówię o „maszynie ludzkiej”, mam na myśli umysł i ciało – ale głównie umysł. Wyrażanie duszy przy pomocy umysłu i ciała nazywamy sztuką życia. Na pewno nie uczymy się tej sztuki w szkole, przynajmniej nie w stopniu zauważalnym. W szkole uczą nas, że zdrowo jest machać rękami i nogami tyle a tyle razy dziennie. Pokazują nam też doświadczalnie, że nasz mózg potrafi wykonywać pewne użyteczne sztuczki i że jeśli nie zmusimy mózgu do wykonywania tych sztuczek, będzie z nami źle. Stąd pewnego pięknego dnia lecimy do domu i ogłaszamy szczęśliwym rodzicom, że jedenaście razy dwanaście równa się sto trzydzieści dwa. Jakiż popis umysłu! I tak idzie dalej, aż rodzice zaczynają nas podziwiać, bo potrafimy dyskutować o cosinusach albo nakreślić politykę zagraniczną Ludwika XIV. Świetnie! Ale jak dotąd ani słowa o zasadach sztuki życia. Zaledwie parę rzuconych przez rodziców trefnych nakazów, których trzeba bezwzględnie przestrzegać, jeśli zdarzy się jakiś wyjątkowy wypadek. Rzeczywiście, absurdem byłoby dyskutować z pierwszoklasistą o wyrażaniu duszy. Pomyślałby sobie nie najlepiej o naszym poziomie inteligencji i wymamrotał pod nosem jakiś epitet pod naszym adresem.