Umiejętność profesjonalisty

Kiedy już poświęcimy około pięćdziesięciu pięciu lat na wstępne wiadomości z dziedziny życia, zaczynamy myśleć o ograniczeniu wysiłków. Do tej pory naszą wymówką na to, że nie zbadaliśmy naukowo sztuki życia doskonalenia i używania drobniejszych części maszyny nie był brak wolnego czasu, tylko po prostu zbyt byliśmy pochłonięci wstępem. Traktowaliśmy uwagi wstępne do nauki jak samą naukę. Teraz, w wieku lat pięćdziesięciu pięciu, powinniśmy wreszcie zacząć żyć z umiejętnością profesjonalisty, tak jak profesjonalny artysta maluje profesjonalne obrazy. Tak, ale nie potrafimy. Wtedy już jest za późno. Żadnego malarza, akrobaty czy innego profesjonalisty nie da się wykształcić, zaczynając w wieku lat pięćdziesięciu pięciu. A więc kończymy życie po amatorsku, tak jak je zaczęliśmy. A kiedy maszyna zgrzyta i wkurza nas niesamowicie albo przestaje słuchać kierownicy i składa nas do dołka, mówimy: „Nic na to nie można poradzić”, albo: „Nie szkodzi, za tysiąc lat będzie dokładnie tak samo”, albo: „Muszę jak najlepiej wykorzystać sytuację”. Więc próbujemy uwierzyć, że akceptując ten stan rzeczy, usprawiedliwiliśmy go. I przez cały czas mamy poczucie szczerości.  Zwróćmy uwagę na człowieka, na siebie jako całość. Celem moim jest zwrócenie uwagi człowieka na siebie jako całość. Na to, aby rozpatrywał siebie jako skomplikowaną i zdolną do nadzwyczajnej wydajności maszynę, służącą do podróży przez ten świat bez zgrzytów, w każdy wybrany sposób, przynoszący satysfakcję nie tylko sobie, ale także ludziom napotkanym po drodze. Tym, którzy go wyprzedzają i tym, których on wyprzedza. Celem moim jest pokazać,iż tylko nieznaczna cząstka naszych uporządkowanych i stałych wysiłków poświęcona jest faktycznie sprawie życia w odróżnieniu od przygotowań do życia.