Abstrakcyjne myśli

W pewnych przypadkach rzeczywiście używamy naszej maszyny (na ile się udaje w jej żałosnym stanie zapuszczenia), ale w większości spraw zachowujemy się w sposób wybitnie nieracjonalny. I tak, jeśli wyskoczymy gdzieś na chwilkę i złapie nas obfity deszcz, nie siadamy na ziemi i nie przeklinamy pogody. Otwieramy parasol, o ile akurat go wzięliśmy, a jeśli nie – biegniemy do domu. Możemy ponarzekać, ale nie całkiem poważnie; przyjmujemy deszcz jako przejaw sił przyrody i kontrolujemy swoje zachowanie. Podobnie, jeśli w nagłej katastrofie stracimy kogoś, kto wiele dla nas znaczył; opłakujemy go, ale kontrolujemy nasz smutek, uznając istnienie takich wybryków losu, od których nawet milionerzy nie mogą się wykupić. W rezultacie nasze wewnętrzne Ja w swoich cechach zasadniczych zwykle się poprawia. Ale są takie zrządzenia losu, takie wydarzenia, przeciw którym protestujemy jak dziecko, któremu nie dano gwiazdki z nieba Weźmy przypadek człowieka, którego pojęcie uczciwości odbiega nieco od ideału. Taka jednostka jest wypadkową wpływów ojca, matki i środowiska, a także rodziców swoich rodziców i ich rodziców, i tak aż do protoplazmy pojedynczej komórki. Ta jednostka jest rezultatem porządku we wszechświecie, nieuniknionym produktem ciągu przyczynowo-skutkowego. Wiemy o tym. Musimy przyznać, że jest on tak samo faktem istniejącym we wszechświecie jak przelotny deszcz albo sztorm, który pochłania statki. Nadal myśląc abstrakcyjnie, z łatwością przyznajemy, że na obecnym etapie ewolucji musi istnieć pewna ilość ludzi nie do końca uczciwych. Przygotowani jesteśmy filozoficznie przeanalizować taką jednostkę – dopóki nie zdarzy się w trakcie obrotów systemu słonecznego, że taki ktoś wpadnie na nas.