Spełnienie równa się szczęście

Nasz pieszy krok, trzeba zacząć w pewnym momencie swojego życia a tym zadaniem jest przemyśleć jeszcze raz i jeszcze raz, a potem jeszcze i jeszcze fakt, że istoty, między którymi się poruszam, żywe środowisko, z którego muszę wytworzyć swoje szczęście, są nieuniknione w programie ewolucji – tak jak ja sam. Że mają dokładnie takie samo prawo do bycia sobą, jak ja mam prawo być sobą. Że przed obliczem Natury są absolutnie równi mnie. Można wyjaśnić ich postępowanie, tak samo jak można wyjaśnić moje. Mają prawo do takiej samej wolności i tolerancji co ja. W równie niewielkim stopniu są odpowiedzialni za skład swojego otoczenia jak ja za skład mojego. Powinienem myśleć o tym jeszcze i jeszcze, a potem jeszcze, że oni wszyscy zasługują na tyle samo współczucia ode mnie, ile mam dla siebie. Dlaczego nie? Pomyślawszy tak ogólnie, powinienem potem zastanowić się jedna po drugiej nad osobami, z którymi mam częsty kontakt i które próbuję zrozumieć, wysilając wyobraźnię i rozum. Zrozumieć, dlaczego tak postępują, jakie mają trudności, jakie jest tego podłoże i jak możemy uniknąć tarć. Zatem powinienem się zastanawiać dzień po dniu, aż mój umysł zostanie przepełniony sprawami tych osób. Oto szybki kurs dyscypliny: jeśli się tego nauczę, stopniowo stracę ten niedorzeczny nawyk obwiniania innych i położę fundamenty pod ciche, niezachwiane opanowanie, które jest nieodzownym warunkiem wstępnym do rozumnego zachowania i skrupulatnej wydajności w mojej maszynie szczęścia. Szczęście to dogra do spełnienia, a spełnienie to szczęście dlatego podróżujmy po tym kole przez żadnych przerw i ścieżek, które was zgubią.