Nie obwiniaj siebie…

Czy obwinianie jest złe? Oczywiście, że tak każde zwalanie winy jest okropne obojętnie czy to pozostaje tylko w nas czy odnosimy się z tym z całym światem. Zawsze i ze wszystkiego potrafię się wytłumaczyć. Jeśli sfałszowałem nazwisko przyjaciela na czeku, będę umiał całą tę sprawę wyjaśnić sobie w sposób zupełnie zadowalający. I zamiast się zganić, odczuję sympatię do siebie, bo przecież – biedactwo – doprowadzony zostałem do tak wybitnie niezręcznej sytuacji. Jeśli uczciwie zbadam moje procesy myślowe, będę musiał przyznać, iż mój stosunek do innych jest całkowicie różny od mojego stosunku do siebie samego. Muszę przyznać, że chociaż nie wypowiadam ani słowa, to w odosobnieniu mojego umysłu stale winię innych, ponieważ nie jestem szczęśliwy. Zawsze, kiedy zetrę się z przeciwstawną mi osobowością i to opóźni mój gładki marsz do przodu, w tajemnicy obwiniam za to przeciwnika. Zachowuję się, jak gdybym już wcześniej rozkazał światu: „Zróbcie mi wszyscy przejście, bo nadchodzę!”. Jednak wszyscy nie robią mi przejścia. Tak naprawdę nie oczekiwałem, że każdy usunie mi się z drogi. Ale w głębi siebie zachowuję się tak, jakbym tego właśnie oczekiwał. Obwiniam innych. Stąd dobroduszność i radosny nastrój stają się dla mnie dużo trudniejsze do osiągnięcia. Jeżeli obwiniamy onych i przychodzi nam to z wielką łzawością a nawet stało się przyzwyczajeniem to źle, bardzo źle ale jeszcze gorzej jest gdy obwiniamy samych siebie zawsze, nawet w takich przypadkach gdy my nie mogliśmy nic zawinić.